दम्भ र घमण्डले खस्कदैँ गरेको राजनीति यात्रा

सुदिप काफ्ले
फलेको फलको हाँगा नुहिनु स्वभाविकै हो ‚ लटरम्मै फलेको फलको रुखमा झटारो हान्नु नौलो होइन । आशामुखीहरूले आशै आशामा समय व्यतीत गर्नु त्यति नौलो हैन । आशा देखाएर पुर्ती नगर्नु कमजोरी मानिन्छ आशा देखाउनेहरू । बाँस जति अग्लो हुन्छ त्यति नुहिन्छ‚ तर घमण्डीको पोकोको साथमा रमाइरहने व्यक्तिको लागि बेल पाक्दा कागलाई हर्ष न विस्मत सरह नै हो बाँसको उदाहरणहरू । प्लास्टिकको लंगौटी लगाएर लाज छोपेको छु भनेर दम्भ गर्नेहरूले गर्दा समाज आक्रान्त भएको छ । राजनीतिको माध्यमबाट मुलुकमा आमूल परिवर्तन चाहनेहरू राजनीति कर्मीहरूको दम्भ घमण्डले गर्दा निराशामा परिणत भएका छन् । राजनीतिक यात्रामा पाइला अगाडि बढाउनेहरू पछिल्लो समयमा मुलुकको हितको लागि सोच नै छैन । केवल पद लुलोप्त‚ खुराफाती गर्दै सक्षम लाई किनारा लगाउँदै असक्षमता भिड बटुल्ने मै व्यस्त ।

आखिर घमण्ड के का लागि थाहा छैन राजनीतिको मोड कहाँ पुगेर टुंगिन्छ ? दम्भ र अहङ्कारले कस्तो परिणाम ल्याउँछ भन्ने विषयमा अध्ययनको कमीले गर्दा राजनीतिमा मात्रै नभएर अन्य क्षेत्रमा समेत समस्या निम्तनु नौलो होईन । विगत लामो इतिहासलाई नियाल्दै गर्दा दम्भकै कारण खरानी हुनुपरेको धेरै उदाहरणहरू इतिहासको पननाहरुमा सजिएकै छ । पदीय दम्भले गर्दा पद नभएको समयमा कमाएको प्रतिष्ठा तुवालो लाई हावाले उडाएजस्तो उडाएको धेरै बिषिस्ट व्यक्तित्वहरूमा नभएको होइन । म मात्रै राम्रो म भए सब ठिक अन्य भए नराम्रो भन्ने कु तर्कले गर्दा हर क्षेत्र तहस नहस भएकै छ । जिम्मेवारी र अवसर सक्षम क्षमतावान व्यक्तित्वहरू पोल्टामा पनि पुग्नुपर्छ भन्ने सोचको खरेडीले गर्दा भुँइका टिप्न खोज्दा पोल्टामा भएको पोखिन्छ भन्ने चेतको अभाव नै अदूर दृष्टिता हो ।

पछिल्ला समयमा सङ्गठनमा देखिएको अराजकताले क्षमतावानको पहिचानको अभावले गर्दा अक्षमको लर्को‚ सक्षम छायामा मौन बस्नुको विकल्प रहेन । जसको परिणाम नकारात्मक आउनु अस्वभाविक रहेन । वास्तवमा संगठनको महत्व साँगठनिकहरुका बिचमा सहकार्य गर्दै एक आपसमा भाइचाराको सम्बन्ध कायम गर्दै दर्बिलो बन्दै संगठनको उद्देश्य पूर्ण गराउनु हो । तर पछिल्लो समयमा संगठनको कार्य भनेको साँगठनिकहरुका बिचमा तिक्तता कायम गर्दै उछितो काट्नेमा मौलाउदै गयो । जसको कारण सङ्गठन मजबुत हुनुको अलावा खिया लागेको फलाम झै कमजोर हुँदै गएको छ ।

संगठनको महत्व के हो ? भन्ने विषयमा माहुरी उदाहरणीय छ । माहुरीको जस्तै सङ्गठित हुने कार्यमा संगठनहरू अगाडि बढ्ने हो भने सङ्गठित हुनुको महत्व रहन्छ । माहुरीको विनासहुने बेलामा आफू आफूमा जुधेर नष्ट हुन्छ । त्यस्तै आफू आफूमै घात गर्दै घिनलाग्दो ढङ्गको खुराफाती गर्दै सिध्याउने ढङ्गको पछिल्लो राजनीतिक घृणित खेलले गर्दा राजनीतिमा लामबद्ध भएकाहरूको विश्वास गुमेको छ । राजनीतिक वृत्तमा प्रतिपक्षको खतरा भन्दा आन्तरिक रूपको संयन्त्रसँग सचेत हुन नसक्दा असफल भएको धेरै उदाहरणहरू नभएका हैनन् ।

“बुद्धिमान देखेर चेत्छ‚ घमण्डी भोगेर चेत्छ” अन्य पलहरूले विगतलाई नियाल्दै साथै हालै सम्पन्न आम निर्वाचनको परिणामको मूल्यांकन गर्दै निर्णयमा पुग्दै गर्दा नेपाली काँग्रेस भने आन्तरिक षड्यन्त्र साथै अहंकारी स्वभावलाई निरन्तरता दिँदा पुर्ण रुपमा असफल हुन पुग्यो । “मै खाऊ मै लाउँ मैं सुख सयल मोज मैं गरूँ” भन्ने सोचका साथ अगाडि बढ्दा नेपाली काँग्रेस राजनीतिक अवस्था उँदो गतिमा परिणत हुन पुगेको छ । आम निर्वाचनमा होमिँदै गर्दा गठबन्धनका दलहरू बिचमा भएको सहमति लतार्दा समस्या खडा भएको हो । पार्टीको गल्ती कमजोरीका कारण सङ्घदेखि प्रवेशसम्म कांग्रेस विपक्षमा बस्नुपर्ने अवस्था आएको छ । ’कांग्रेस अब राष्ट्रिय राजनीतिमा नयाँ भूमिकामा प्रवेश गर्नुको विकल्प छैन । कांग्रेस केन्द्रदेखि प्रदेश सबैतिर विपक्षमा बस्नुपर्ने वातावरण कांग्रेस आफैले सृजना गरेको हो ।